รวม ๑๒๐ คำ ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานที่มีความหมายเกี่ยวข้องกับคำว่า "พูด"
หากพบคำอื่นที่นอกเหนือจากนี้ ช่วยแจ้งด้วยนะครับ ผมจะนำมาเพิ่มเพื่อให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ขอบคุณมากครับ
- กระซุบกระซิบ ก. พูดกันเบา ๆ.
- กัดหางตัวเอง (สํา) ว. พูดวนไปวนมา.
- เกี้ยวพาน, เกี้ยวพาราสี ก. พูดให้รักในเชิงชู้สาว.
- กระเซ้า ก. พูดรบเร้า, พูดเย้าแหย่.
- กะล่อน ๒ ว. พูดคล่อง แต่ไม่จริงเป็นส่วนมาก.
- โกหก ก. จงใจกล่าวคําที่ไม่จริง, พูดปด, พูดเท็จ, (มักใช้ในที่ไม่สุภาพ).
- ขวานผ่าซาก (สํา) ว. โผงผางไม่เกรงใจใคร (ใช้แก่กริยาพูด).
- ขอตัว ก. พูดเพื่อให้ยกเว้นตัวเอง.
- ขอ ๒ ก. พูดให้เขาให้สิ่งที่ต้องการ, วิงวอน.
- ขัดคอ ก. พูดแย้งขวางเข้ามา, ไม่ให้ทําได้โดยสะดวก.
- ข่มขวัญ ก. ทําให้ขวัญเสีย เช่น พูดข่มขวัญฝ่ายตรงข้าม.
- ขาน ๑ ก. กล่าว, เรียก, เอ่ย, พูด, ตอบ, เช่น ขานรับ ขานยาม.
- คืนคำ ก. พูดว่าจะให้แล้วไม่ให้.
- คุยเขื่อง, คุยโต (ปาก) ก. พูดจาแสดงความใหญ่โต.
- เคยปาก ก. พูดอย่างนั้นเสมอ ๆ, พูดจนเป็นนิสัย.
- คลุม ๆ ว. พูดไม่บ่งชัดให้จะแจ้ง เช่น พูดคลุม ๆ.
- เคาะแคะ ก. พูดพาดพิงเชิงชู้สาว, พูดเชิงเกี้ยวพาราสี, เกาะแกะ ก็ว่า.
- งึมงำ ว. เสียงพูดหรือบ่นพึมพํา.
- จา (ถิ่น-พายัพ, อีสาน) ก. พูด, กล่าว.
- โจษจน, โจษแจ (กลอน) ก. พูดอึง, เล่าลือกันอื้ออึง.
- จาระไน ก. พูดชี้แจงอย่างละเอียดลออหรือถี่ถ้วน.
- จีบปาก, จีบปากจีบคอ ก. พูดอย่างดัดจริต, พูดเชิงประจบประแจง.
- จับเข่าคุยกัน, จับหัวเข่าพูด (ปาก) ก. พูดปรับความเข้าใจกันอย่างใกล้ชิด.
- โฉงเฉง ว. เอะอะเอ็ดอึงเป็นทํานองเกะกะเกเร เช่น พูดจาโฉงเฉง.
- ฉอเลาะ ว. พูดออดอ้อนหรือแสดงกิริยาทํานองนั้นเพื่อให้เขาเอ็นดูเป็นต้น (มักใช้เฉพาะเด็กหรือผู้หญิง).
- ชี้แจง ก. พูดขยายความให้เข้าใจชัดเจน.
- ชักใบให้เรือเสีย (สํา) ก. พูดหรือทําขวาง ๆ ให้การสนทนาหรือการงานเขวออกนอกเรื่องไป.
- ชุ่ย ๑, ชุ่ย ๆ ว. หวัด ๆ, มักง่าย, ไม่ได้เรื่องได้ราว, เช่น เขียนชุ่ย ๆ ทําชุ่ย ๆ พูดชุ่ย ๆ.
- ชัด ว. ประจักษ์แจ้ง, แจ่มแจ้ง, เช่น เห็นชัด ปรากฏชัด; ไม่ผิดเพี้ยน, ไม่แปร่ง, เช่น พูดชัด.
- ซิบซับ ก. พูดซุบซิบ, พูดกระซิบ.
- ซ้อมค้าง ก. พูดทึกทักเอาราวกับเป็นจริง.
- ซุบซิบ ก. พูดกันเบา ๆ ไม่ต้องการให้คนอื่นได้ยิน, กระซุบกระซิบ ก็ว่า.
- เซ้าซี้ ก. พูดรบเร้ารํ่าไรเพื่อให้ได้ตามที่ต้องการ, กระเซ้ากระซี้ ก็ว่า.
- ซ้ำ ว. มีหรือทําอย่างเดียวกันอีกครั้งหนึ่งหรือหลาย ๆ ครั้ง เช่น พูดซํ้า ตีซํ้า.
- ดักคอ ก. พูดสกัดหรือกันไว้ล่วงหน้า.
- ดัง ๒ ว. บังเกิดเสียงขึ้นหรือทําให้เสียงบังเกิดขึ้นอย่างแรง เช่น กลองดัง พูดดัง เสียงดัง.
- ดูหมิ่น ๒, ดูหมิ่นถิ่นแคลน ก. แสดงกิริยาท่าทาง พูดจา หรือเขียนเป็นลายลักษณ์อักษรเป็นเชิงดูถูกว่ามีฐานะตํ่าต้อย หรือไม่ดีจริงไม่เก่งจริงเป็นต้น, หมิ่น ก็ว่า.
- ดำรัส [-หฺรัด] น. คําพูดของเจ้านาย ใช้ว่า พระดํารัส, คําพูดของพระมหากษัตริย์ ใช้ว่า พระราชดํารัส. ก. พูด (ใช้แก่เจ้านาย). (แผลงมาจาก ตรัส).
- แดก ๑ ก. อาการที่ลมในท้องดันขึ้นมา เรียกว่า ลมแดกขึ้น; (ปาก) กิน, กินอย่างเกินขนาด, (ใช้ในลักษณะที่ถือว่าไม่สุภาพ), โดยปริยายใช้แทนกริยาอย่างอื่นที่มีอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น; พูดกระทบให้โกรธ โดยยกเอาสิ่งที่อีกฝ่ายหนึ่งชอบขึ้นมาย้อนเปรียบเทียบ.
- เต็มตื้น ก. ดีใจจนพูดไม่ออก.
- ตัดบท ก. พูดให้ยุติเรื่องกัน; แยกคําออก.
- ตกตะลึง ก. ตกใจจนพูดไม่ออก, แสดงอาการงงงัน.
- ตอแหล ๑ [-แหฺล] เป็นคําด่าคนที่พูดเท็จ (มักใช้แก่ผู้หญิง); ช่างพูดและแสดงกิริยาน่ารัก (ใช้เฉพาะเด็กที่สอนพูด).
- ตีสำนวน ก. พูดใช้สํานวนโวหารเป็นเชิงอวดฉลาด.
- ติดสำนวน ก. พูดใช้สํานวนมาก ๆ, พูดจาเล่นสํานวน.
- ถาม ก. พูดเพื่อรับคําตอบ.
- ไถ่ ๒ (ถิ่นพายัพ) ก. ถาม, พูดคุย.
- ถั่งถ้อย (กลอน) ก. พูดพลั่ง ๆ ออกมา, เบิกความ.
- ถวายพระพร คําเริ่มที่พระสงฆ์พูดกับเจ้านายและเป็นคํารับ.
- ถอนหงอก (สํา) ก. ไม่นับถือความเป็นผู้ใหญ่, พูดว่าให้เสียผู้ใหญ่.
- เถียง ๑ ก. พูดโต้, พูดแย้ง, พูดโต้แย้ง
- ทุ้ย ก. พูดเดาส่ง, พูดพุ่งส่ง.
- แทงใจดำ (สํา) ก. พูดตรงกับความในใจของผู้ฟัง.
- ทะลุกลางปล้อง ก. พูดสอดขึ้นมาในเวลาที่เขากําลังพูดกันอยู่.
- ทุกวี่ทุกวัน (ปาก) ว. ทุกวัน เช่น พูดกรอกหูอยู่ทุกวี่ทุกวัน.
- ท่านั้นท่านี้ (สํา) ว. อย่างนั้นอย่างนี้, โยกโย้, เช่น พูดท่านั้นท่านี้.
- นอกบาลี ก. พูดหรือทํานอกแบบฉบับ.
- แนะแหน [แหฺน] ก. แนะ, พูดเสนอให้ชอบใจ.
- น้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งโหรงเหรง (สํา) ก. พูดมากแต่ได้เนื้อหาสาระน้อย.
- นายว่าขี้ข้าพลอย (สํา) ก. พลอยพูดผสมโรงติเตียนผู้อื่นตามนายไปด้วย.
- น้ำท่วมปาก (สํา) ก. พูดไม่ออกเพราะเกรงจะมีภัยแก่ตนหรือผู้อื่น.
- บ้าน้ำลาย ว. ชอบพูดพล่าม, ชอบพูดเพ้อเจ้อ.
- บอกปัด, บอกเปิด ก. พูดปัดไปให้พ้นตัว, พูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้.
- บ่างช่างยุ (สํา) น. คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน.
- บทเจรจา น. คําที่ตัวละครพูดเป็นร้อยกรองหรือถ้อยคําธรรมดา.
- บ่น ก. พูดพรํ่าหรือว่ากล่าวซํ้า ๆ ซาก ๆ; กล่าวซํ้า ๆ กัน เช่น ท่องบ่นภาวนา.
- บ่นถึง ก. กล่าวถึงบ่อย ๆ.
- ปด, ปดโป้ ก. โกหก, พูดเท็จ, จงใจกล่าวคําที่ไม่จริง.
- ปากกล้า ว. พูดไม่เกรงกลัวใคร.
- ปากปลาร้า (สํา) ว. ชอบพูดคําหยาบ.
- ปากว่ามือถึง (สํา) ก. พอพูดก็ทําเลย.
- ปากร้ายใจดี ก. พูดจาดุด่าแต่น้ำใจดี.
- ปากหมา ว. ชอบพูดจาว่าร้ายคนอื่น.
- ผลอ [ผฺลอ] ว. โบ๋, โหว, เช่น ปากผลอ; ประจบประแจง เช่น พูดผลอ.
- ผย่ำเผยอ [ผะหฺยํ่าผะเหฺยอ] ก. ปํ้า ๆ เป๋อ ๆ เช่น ทําหาวเรอพูดผยํ่าเผยอ. (พงศ. เลขา).
- เผยอ ว. อวดดี, ทำไปโดยไม่รู้จักประมาณตน, เช่น เผยอทํา เผยอพูด.
- โผงผาง ว. ลักษณะการพูดตรง ๆ ไม่เกรงใจ, ไม่ยับยั้งอ้อมค้อม, โผง ก็ว่า.
- ฝอย (ปาก) ก. พูดมากและเกินความจริง.
- พูดจา ก. พูด.
- พูดอย่างมะนาวไม่มีน้ำ (สํา) ก. พูดห้วน ๆ.
- พร่ำพลอด ก. พูดออดอ้อนออเซาะ.
- พลั้งปาก ก. พูดไปโดยไม่ทันคิด.
- พูดเป็นน้ำไหลไฟดับ, พูดเป็นไฟ ก. พูดคล่องเหลือเกิน.
- ภาษ [พาด] ก. พูด, กล่าว, บอก. (ส.; ป. ภาส).
- ภณะ [พะ–] (แบบ) ก. กล่าว, พูด, บอก. (ป., ส.).
- มึงวาพาโวย ก. พูดจาเอะอะโวยวาย.
- มิตภาณี น. คนพูดพอประมาณ. (ป.).
- โม้ (ปาก) ว. โว, พูดเกินความจริง.
- มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูก (สํา) ก. พูดจาตลบตะแลงพลิกแพลงไปมาจนจับคําพูดไม่ทัน. น. คนกลับกลอก.
- มั่นเหมาะ ว. แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง เช่น พูดไว้เป็นมั่นเหมาะว่าวันนี้จะต้องพบกัน.
- ยะงันจะคับ ว. พูดไม่ได้. (ช.).
- ยั่วเย้า ก. พูดหยอกล้อ, กระเซ้า.
- ยืนยัน ก. พูดคงคําโดยแน่นแฟ้น, พูดรับว่ารู้เห็นหรือทำเป็นต้นโดยแน่นอน
- ไยไพ ก. เยาะเย้ย, พูดให้เขาอาย.
- โย ๑ (ปาก) ก. พูดแขวะ, พูดชวนวิวาท.
- เย็บปาก (ปาก) ก. ปิดปากเงียบไม่ยอมพูด.
- เราะร้าย ก. พูดมากหยาบคาย, พูดไม่เพราะ.
- รวบรัด ก. ทําให้สั้นเข้าให้เร็วเข้า เช่น พูดรวบรัด.
- ร่ำร้อง ก. พร่ำร้องขอ, พูดอยู่บ่อย ๆ, เช่น ลูก ๆ ร่ำร้องจะไปเที่ยวเขาดิน.
- เรื่อยเปื่อย ว. เรื่อย ๆ ไปโดยไม่มีจุดหมาย เช่น พูดเรื่อยเปื่อย เดินเรื่อยเปื่อย.
- รำพึงรำพัน ก. พูดอย่างที่คิดคำนึงอยู่ เช่น เขารำพึงรำพันว่า โลกนี้น่าอยู่จริงหนอ.
- ลุ้ย ก. พูดไม่ยับยั้ง.
- ละครชวนหัว น. ละครพูดประเภทขำขัน.
- ล่อแล่ ก. พูดไม่ชัด, พูดไม่ได้ความ.
- เล่นลิ้น ก. พูดเป็นสํานวนไม่ตรงไปตรงมา.
- ลดเลี้ยวเกี้ยวพา ก. พูดจาหว่านล้อมเป็นเชิงเกี้ยว.
- เว้า ๑ (ถิ่นอีสาน) ก. พูด.
- ว่าส่ง ๆ, ว่าส่งเดช ก. พูดพล่อย ๆ ไม่มีเหตุผล.
- ว่าเอาเอง ก. พูดแต่งเรื่องขึ้นมาเอง.
- วิภาษ ก. พูดแตกต่าง, พูดแย้ง. (ส. วิ + ภาษฺ).
- ว่าข้ามหัว, ว่าส่ง ก. พูดลอย ๆ ไม่เจาะจงคู่กรณีหรือผู้ถูกว่า.
- ศอกกลับ ก. หมุนตัวตีศอกทางด้านหลัง เป็นท่ามวยไทยท่าหนึ่ง; โดยปริยายหมายความว่า ย้อนว่าสวนคํา, พูดตอบสวนควัน, เช่น พอเขาว่ามาก็ศอกกลับไป.
- ส่อเสียด ก. อาการที่พูดยุยงให้ผู้อื่นแตกแยกกัน.
- สำนาน น. เสียง, เสียงพูด.
- ใส่ถ้อยร้อยความ (สํา) ก. ใส่ความ, พูดหาเหตุหาเรื่อง.
- เสียงเหน่อ น. เสียงพูดที่เพี้ยนไปจากสำเนียงมาตรฐาน.
- เสงี่ยมหงิม [สะเหฺงี่ยม–] ก. สำรวมกิริยาไม่ค่อยพูดจา.
- สำราก ก. พูดกระโชกโฮกฮาก เช่น อย่ามาสำรากกับฉันนะ.
- เหวี่ยงแห ว. ทําคลุม ๆ เช่น พูดเหวี่ยงแห.
- หงิม, หงิม ๆ ว. อาการที่แสดงท่าทางเฉย ๆ ไม่ค่อยพูด.
- หยาบคาย ว. ไม่สุภาพ เช่น พูดจาหยาบคาย กิริยาหยาบคาย.
- หมาเห่าใบตองแห้ง (สํา) น. คนที่ชอบพูดเอะอะแสดงว่าเก่ง แต่ไม่กล้าจริง.
- เหน่อ [เหฺน่อ] ว. มีเสียงพูดที่เพี้ยนไปจากสําเนียงมาตรฐาน.
- โอ้โลมปฏิโลม (ปาก) ก. พูดเอาอกเอาใจ, พูดเกลี้ยกล่อม.
- อ่อย ๒, อ่อย ๆ ว. ค่อย ๆ เบา ๆ, เช่น เสียงอ่อยพูดอ่อย ๆ.
- อภิปราย [อะพิปฺราย] ก. พูดชี้แจงแสดงความคิดเห็น. (ส. อภิปฺราย).
- เอื้อน ๑ ก. พูด, เรียก, เรียกร้อง, กล่าวถ้อยคำ, อึ้น หรือ เอิ้น ก็ว่า.
- อื้น ก. พูด, เรียก, เรียกร้อง, กล่าวถ้อยคำ, เอิ้น หรือ เอื้อน ก็ว่า.
พิพัฒน์